Een mistige morgen in Grolloo, geen naam in de lucht geschreven. Het had die van Harry Muskee kunnen zijn. Hij zong erover in Somebody Will Know Someday: ‘One misty morning / I’m gonna write your name in the sky.’ Is het evenbeeld van afwezigheid niet dat er niets verdwijnt?

Tien jaar dood is-ie alweer. 80 zou de stem van de nederblues in juni zijn geworden. Een verjaring is een rotspunt voor dat wat dreigt weg te glijden. ‘Je bent eigenlijk pas echt dood als iedereen je is vergeten’, zegt Roy van Gool in het intro van zijn podcast Harry.

Verder lezen op Volkskrant.nl: https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/vereren-gaat-in-drenthe-op-z-n-drents~b823635a/?referrer=https%3A%2F%2Fnews.google.com%2F